klaar in Cinci en ultieme redneck ervaring!
06 Juli 2014 | Verenigde Staten, Cincinnati
Zo, het ‘werk’-gedeelte van mijn reis zit erop. Na veel hard werken, heb ik veel nieuwe dingen geleerd: hoe de supermarkt in elkaar zit, welke restaurants lekker zijn en welke lokale bieren het lekkerst zijn. Zwaar leven hoor, dat studeren in het buitenland… Nee, zonder gekkigheid: ik heb veel geleerd hier op het gebied van studie. Maar overige leerzame ervaringen van het in het buitenland zijn, mensen leren kennen, veel Engels spreken en simpelweg nieuwe dingen zien/doen zijn waarschijnlijk waardevoller dan het beheersen van wat nieuwe stof.
Uiteindelijk heb ik op de laatste dag precies alles af kunnen ronden van het project waar ik aan werkte, of in elk geval genoeg af kunnen ronden om het over te dragen aan anderen. Het deel van de dataverwerking dat ik heb gedaan, ging wel goed en de resultaten zagen er mooi uit. Kort samengevat: ik heb met analyse van de data (cross-wavelet, voor de liefhebbers die er meer over willen opzoeken) uitgezocht of dansers beter zijn in het nadoen van bewegingen die hen worden voorgedaan dan niet-dansers. De resultaten lijken aan te tonen dat dansers vooral sneller de beweging volgen (minder vertraging) dan niet-dansers en dat er veer verschil is tussen de soort beweging die ze moeten doen. Leuk om mee bezig te zijn geweest!
Op het moment van schrijven zit ik in een megabus van Morgantown naar Washington DC en heb ik net afscheid genomen van Scott, met wie ik de afgelopen vier dagen heb doorgebracht. Afscheid nemen is altijd vreemd, zeker als je niet zeker weet of je iemand ooit nog eens gaat zien. Het afscheid in Cincinnati was ook een beetje vreemd. Veel mensen waren niet echt op het lab die week, dus heb van hen niet persoonlijk afscheid kunnen nemen, maar wel een mail gestuurd naar iedereen om ze te bedanken voor de mooie die ik gehad heb in Cincinnati en te zeggen dat ze me altijd mogen opzoeken in Nederland. Makkelijke belofte, want wie wil er nou als toerist naar Nederland… :P
Je kunt een eerste impressie maar 1 keer maken, maar hetzelfde geldt voor een laatste impressie. Hoewel ik veel van de mensen hier hooguit op een congres nog tegenkom, wilde ik die laatste impressie toch graag positief laten zijn. En wat is er nou positiever dan een taart?! (twee taarten…:P)
Toen ik de dag voor vertrek door de supermarkt liep, werd ik aangesproken door een grote oranje taart, die zei: ‘Beste meneer de Vries, Ik heb vernomen dat u vertrekt uit het heuvelachtige Cincinnati, om uw hier opgedane ervaringen te verrijken met reiservaringen die uit de rest van Amerika. Voor u vertrekt zou ik u willen verzoeken om mij te kopen en uit te delen aan wie u geschikt acht daarvoor. Als aanmoediging om u tot dit besluit over te halen, ben ik zelfs in de aanbieding!’ Uiteraard kon ik niets anders dan antwoorden met: ‘ Beste meneer taart, uw verzoek is geheel redelijk en aangezien u zelfs de moeite heeft genomen om in de nationale kleur van mijn land te zijn, zal ik aan uw verzoek voldoen!’ Zo gebeurde het dat ik dus een mooie taart heb achtergelaten voor de mensen uit Cincinnati! Hopelijk heeft het ze gesmaakt.
Ook voor mijn huisbaas had ik een kleine taart gekocht. Helaas was ik zo handig om die op de stoep te laten vallen… De huisbaas heeft het daardoor maar moeten doen met een fles wijn en een snel bij de ‘convenience store’ gekochte sixpack van een lokale brouwerij… Al met al was de huisbaas echt een superaardige en behulpzame man. Ik mocht zijn fiets lenen en hij liet me de telefoon houden die ik ook van hem geleend had. Het is maar een ding van 10 euro, maar toch!
Maar goed, na een ochtendje chaotisch schoonmaken(kost toch altijd meer tijd dan ik denk…) en het kijken van Nederland-Australie in de Buffalo Wings, ben ik mijn reis begonnen. Scott had aangeboden dat ik wel met hem mee kon rijden naar zijn ouders, aangezien hij die toch weer eens wilde opzoeken en hij het leuk vond om mij, zoals hij het zei, ‘the finest of rural america’ te laten zien. Oftewel: een stuk van de VS dat ik anders nooit te zien zou krijgen. En daar had Scott gelijk in! Het was een bijzondere belevenis om met hem op pad te zijn! De eerste twee dagen zijn we naar zijn vader gegaan. Een stereotyp voorbeeld van een Redneck Amerikaan uit West-Virginia. Oud-militair, enorm dik, grillt graag grote stukken vlees, heeft 20 verschillende geweren en gelooft dat Obama niet in Amerika is geboren… Veel typischer krijg je ze niet. Overigens waren ze wel enorm gastvrij en stonden ze erop dat ik als gast niet zou betalen voor de kosten voor eten e.d.
Bij David, de vader van Scott, hebben we elke avond een kampvuur gemaakt en Coors light gedronken. De Coors light zo nu en dan afgewisseld met illegaal moonshine, een illegaal gestookte drank met ommenabij 75% alcohol (want van alleen light-bier wordt je immers niet dronken…). Na de eerste dag met een lichte hoofdpijn wakker te zijn geworden, hebben geluncht met steak en bbq-chicken van de grill. Daarna heb ik op een 4x4 wat over het terrein mogen rijden en hebben we met een klein pistool en een shotgun een paar melkpakken doodgeschoten. Zolang je ze alleen gebruikt om melkpakken mee lastig te vallen, zijn die dingen geweldig speelgoed. Toch ben ik blij dat je in Nederland niet zo gemakkelijk aan een geweer kunt komen…
De tweede avond hebben we praktisch hetzelfde doorgebracht als de eerste, behalve dat we deze keer wat minder moonshine erbij betrokken hebben. De laatste dag bij David hebben we alleen wat voetbal gekeken op de enorme tv van David (na een ontbijt met gebakken aardappel, spek, bacon, scrambled eggs en toast!) en hebben we wat rondgelopen over het landgoed. Vervolgens zijn we naar Anita, Scotts moeder, gereden. Die woonde op ongeveer een uurtje rijden in Frostburg, Maryland. Een schattig stadje met een kleine universiteit en in totaal iets van 15 000 inwoners, waarvan bijna de helft studenten. Anita en haar man Dan, waren echt superaardige mensen. Heel geïnteresseerd, zorgzaam en met veel humor. In Frostburg hebben we eigenlijk niet heel veel gedaan, behalve wat rondlopen, voetbal kijken, biertjes drinken en naar de sportsbar om de hoek gaan met vrienden van Scott. Niet heel erg anders dan wat ik in Groningen zou kunnen doen (en waarschijnlijk ook zou doen als ik daar was tijdens het WK), maar wel met een andere sfeer dan je in Groningen zou hebben. En met ander uitzicht, want je zou niet zo in de bergen zitten als hier. Blijkbaar zijn de bergen waar de ouders van Scott wonen (de Apalachian mountains) de oudste bergen ter wereld. Het zijn dan ook eerder een soort enorme heuvels dan bergen, aangezien alle toppen en rotsrichels er in de loop van miljoenen jaren al vanaf gesleten zijn en de bergen daardoor heuvelachtig aandoen.
Intussen ben ik dus ook bij de moeder van Scott vertrokken en heeft Scott me afgezet bij de bushalte van Megabus. En nu is het dus maar wachten tot ik aankom in Washington DC, waar ik 3 nachten in een hostel zal overnachten. De reis hier naartoe duurt ongeveer 4 uur, hoewel ik vrees dat het iets langer gaat duren, aangezien we nu al een tijd langzaam rijdend in de file staan. Gelukkig kan ik me intussen bezighouden met het typen van deze update en kijken naar het landschap. Een opvallend verschil met Nederland is de dode dieren langs de weg… ‘Roadkill’ bestaat hier niet uit konijnen en zo nu en dan een verdwaalde kat, maar uit herten, vossen, stinkdieren, oppossums en ik heb zelfs een dode beer gezien! Voelt net alsof je door de dierentuin rijdt… Een dode dierentuin, dat wel. Gelukkig lopen er ook genoeg levende dieren rond!
Nou, ik hoop dat jullie hiermee weer helemaal op de hoogte zijn van mijn avonturen! Ik zal proberen zo regelmatig mogelijk wat van me te laten horen. En als jullie meer willen weten, kom maar door met de mailtjes, whatsappjes of chatberichten!
Heel veel liefs,
Simon
Uiteindelijk heb ik op de laatste dag precies alles af kunnen ronden van het project waar ik aan werkte, of in elk geval genoeg af kunnen ronden om het over te dragen aan anderen. Het deel van de dataverwerking dat ik heb gedaan, ging wel goed en de resultaten zagen er mooi uit. Kort samengevat: ik heb met analyse van de data (cross-wavelet, voor de liefhebbers die er meer over willen opzoeken) uitgezocht of dansers beter zijn in het nadoen van bewegingen die hen worden voorgedaan dan niet-dansers. De resultaten lijken aan te tonen dat dansers vooral sneller de beweging volgen (minder vertraging) dan niet-dansers en dat er veer verschil is tussen de soort beweging die ze moeten doen. Leuk om mee bezig te zijn geweest!
Op het moment van schrijven zit ik in een megabus van Morgantown naar Washington DC en heb ik net afscheid genomen van Scott, met wie ik de afgelopen vier dagen heb doorgebracht. Afscheid nemen is altijd vreemd, zeker als je niet zeker weet of je iemand ooit nog eens gaat zien. Het afscheid in Cincinnati was ook een beetje vreemd. Veel mensen waren niet echt op het lab die week, dus heb van hen niet persoonlijk afscheid kunnen nemen, maar wel een mail gestuurd naar iedereen om ze te bedanken voor de mooie die ik gehad heb in Cincinnati en te zeggen dat ze me altijd mogen opzoeken in Nederland. Makkelijke belofte, want wie wil er nou als toerist naar Nederland… :P
Je kunt een eerste impressie maar 1 keer maken, maar hetzelfde geldt voor een laatste impressie. Hoewel ik veel van de mensen hier hooguit op een congres nog tegenkom, wilde ik die laatste impressie toch graag positief laten zijn. En wat is er nou positiever dan een taart?! (twee taarten…:P)
Toen ik de dag voor vertrek door de supermarkt liep, werd ik aangesproken door een grote oranje taart, die zei: ‘Beste meneer de Vries, Ik heb vernomen dat u vertrekt uit het heuvelachtige Cincinnati, om uw hier opgedane ervaringen te verrijken met reiservaringen die uit de rest van Amerika. Voor u vertrekt zou ik u willen verzoeken om mij te kopen en uit te delen aan wie u geschikt acht daarvoor. Als aanmoediging om u tot dit besluit over te halen, ben ik zelfs in de aanbieding!’ Uiteraard kon ik niets anders dan antwoorden met: ‘ Beste meneer taart, uw verzoek is geheel redelijk en aangezien u zelfs de moeite heeft genomen om in de nationale kleur van mijn land te zijn, zal ik aan uw verzoek voldoen!’ Zo gebeurde het dat ik dus een mooie taart heb achtergelaten voor de mensen uit Cincinnati! Hopelijk heeft het ze gesmaakt.
Ook voor mijn huisbaas had ik een kleine taart gekocht. Helaas was ik zo handig om die op de stoep te laten vallen… De huisbaas heeft het daardoor maar moeten doen met een fles wijn en een snel bij de ‘convenience store’ gekochte sixpack van een lokale brouwerij… Al met al was de huisbaas echt een superaardige en behulpzame man. Ik mocht zijn fiets lenen en hij liet me de telefoon houden die ik ook van hem geleend had. Het is maar een ding van 10 euro, maar toch!
Maar goed, na een ochtendje chaotisch schoonmaken(kost toch altijd meer tijd dan ik denk…) en het kijken van Nederland-Australie in de Buffalo Wings, ben ik mijn reis begonnen. Scott had aangeboden dat ik wel met hem mee kon rijden naar zijn ouders, aangezien hij die toch weer eens wilde opzoeken en hij het leuk vond om mij, zoals hij het zei, ‘the finest of rural america’ te laten zien. Oftewel: een stuk van de VS dat ik anders nooit te zien zou krijgen. En daar had Scott gelijk in! Het was een bijzondere belevenis om met hem op pad te zijn! De eerste twee dagen zijn we naar zijn vader gegaan. Een stereotyp voorbeeld van een Redneck Amerikaan uit West-Virginia. Oud-militair, enorm dik, grillt graag grote stukken vlees, heeft 20 verschillende geweren en gelooft dat Obama niet in Amerika is geboren… Veel typischer krijg je ze niet. Overigens waren ze wel enorm gastvrij en stonden ze erop dat ik als gast niet zou betalen voor de kosten voor eten e.d.
Bij David, de vader van Scott, hebben we elke avond een kampvuur gemaakt en Coors light gedronken. De Coors light zo nu en dan afgewisseld met illegaal moonshine, een illegaal gestookte drank met ommenabij 75% alcohol (want van alleen light-bier wordt je immers niet dronken…). Na de eerste dag met een lichte hoofdpijn wakker te zijn geworden, hebben geluncht met steak en bbq-chicken van de grill. Daarna heb ik op een 4x4 wat over het terrein mogen rijden en hebben we met een klein pistool en een shotgun een paar melkpakken doodgeschoten. Zolang je ze alleen gebruikt om melkpakken mee lastig te vallen, zijn die dingen geweldig speelgoed. Toch ben ik blij dat je in Nederland niet zo gemakkelijk aan een geweer kunt komen…
De tweede avond hebben we praktisch hetzelfde doorgebracht als de eerste, behalve dat we deze keer wat minder moonshine erbij betrokken hebben. De laatste dag bij David hebben we alleen wat voetbal gekeken op de enorme tv van David (na een ontbijt met gebakken aardappel, spek, bacon, scrambled eggs en toast!) en hebben we wat rondgelopen over het landgoed. Vervolgens zijn we naar Anita, Scotts moeder, gereden. Die woonde op ongeveer een uurtje rijden in Frostburg, Maryland. Een schattig stadje met een kleine universiteit en in totaal iets van 15 000 inwoners, waarvan bijna de helft studenten. Anita en haar man Dan, waren echt superaardige mensen. Heel geïnteresseerd, zorgzaam en met veel humor. In Frostburg hebben we eigenlijk niet heel veel gedaan, behalve wat rondlopen, voetbal kijken, biertjes drinken en naar de sportsbar om de hoek gaan met vrienden van Scott. Niet heel erg anders dan wat ik in Groningen zou kunnen doen (en waarschijnlijk ook zou doen als ik daar was tijdens het WK), maar wel met een andere sfeer dan je in Groningen zou hebben. En met ander uitzicht, want je zou niet zo in de bergen zitten als hier. Blijkbaar zijn de bergen waar de ouders van Scott wonen (de Apalachian mountains) de oudste bergen ter wereld. Het zijn dan ook eerder een soort enorme heuvels dan bergen, aangezien alle toppen en rotsrichels er in de loop van miljoenen jaren al vanaf gesleten zijn en de bergen daardoor heuvelachtig aandoen.
Intussen ben ik dus ook bij de moeder van Scott vertrokken en heeft Scott me afgezet bij de bushalte van Megabus. En nu is het dus maar wachten tot ik aankom in Washington DC, waar ik 3 nachten in een hostel zal overnachten. De reis hier naartoe duurt ongeveer 4 uur, hoewel ik vrees dat het iets langer gaat duren, aangezien we nu al een tijd langzaam rijdend in de file staan. Gelukkig kan ik me intussen bezighouden met het typen van deze update en kijken naar het landschap. Een opvallend verschil met Nederland is de dode dieren langs de weg… ‘Roadkill’ bestaat hier niet uit konijnen en zo nu en dan een verdwaalde kat, maar uit herten, vossen, stinkdieren, oppossums en ik heb zelfs een dode beer gezien! Voelt net alsof je door de dierentuin rijdt… Een dode dierentuin, dat wel. Gelukkig lopen er ook genoeg levende dieren rond!
Nou, ik hoop dat jullie hiermee weer helemaal op de hoogte zijn van mijn avonturen! Ik zal proberen zo regelmatig mogelijk wat van me te laten horen. En als jullie meer willen weten, kom maar door met de mailtjes, whatsappjes of chatberichten!
Heel veel liefs,
Simon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
