moederdag update
06 Juli 2014 | Verenigde Staten, Cincinnati
Update moederdag,
Dag lieve moelie,
Omdat het moederdag is, is deze update uit Amerika speciaal aan jou opgedragen. Ik wilde eerst zeggen dat hij speciaal voor jou geschreven is, maar dat zou eigenlijk betekenen dat anderen hem niet mogen lezen en dat is ook weer niet de bedoeling. Ik denk dat hans daar maar ongelukkig van zou worden… ;) Ik heb ook foto’s bijgevoegd, maar verder niet genummerd ofzo. Jullie moeten zelf dus uitzoeken welke foto’s bij welk stuk verhaal horen (hoewel ze als t goed is op volgorde staan).
Ik ga ervan uit dat bij een update jullie vooral willen lezen over wat ik heb gedaan/meegemaakt of wat ik verder in godsnaam allemaal uitspook daar in het wilde westen (het echte wilde westen, niet ‘het westen’ zoals ze in Grunn bedoelen). Zelf vind ik het echter ook leuk om te vertellen over de rare dingen die Amerikanen hier doen en de dingen die me opvallen aan Amerika. Dat is tenslotte waar ik me momenteel het meest over verbaas en wat ik graag met jullie zou delen/beleven als jullie hier waren. Deze update probeer ik daarom te structureren (proberen, want het is natuurlijk niet mijn sterkste kant…) in een stuk met een soort verslag van mijn bezigheden en een stuk met wat bespiegelingen op het Amerikaanse leven. Ongetwijfeld zullen stukken wat door elkaar lopen, aangezien bespiegelingen ook mijn bezigheden kunnen zijn en mijn bezigheden andersom ook bespiegeld kunnen worden. Mochten jullie commentaar hebben op mijn schrijfstijl, dan hoor ik het graag! Als ik toch stukjes aan het schrijven ben, kan ik best direct mijn schrijfstijl bijschaven!
Mijn vorige update was ik geëindigd met de mededeling dat ik de sleutels van het lab had gekregen en dat we vrijdag hopelijk zouden uitzoeken waar ik aan ga werken. Inmiddels hebben we dat ongeveer uitgezocht en heb ik ook een ID kaart voor de uni gekregen(foto). Nu ben ik officieel een ‘visiting student’, yeah! Nu maar hopen dat het ook binnen afzienbare tijd lukt om een account te krijgen waarmee ik zelf op het universiteitsnetwerk kan inloggen . Gisteren kreeg ik uiteindelijk het gastnetwerk wel aan de praat, maar voor langere termijn is dat geen ideale situatie.
Maar goed, terug naar wat ik op de universiteit ga doen: Ik ga werken aan een data-analyse, namelijk aan een cross-wavelet analyse van een reeds verzamelde dataset. Duidelijk toch?... Ik heb wat artikelen gekregen om me in te lezen en als ik die uit heb kan ik waarschijnlijk beter uitleggen wat ik ga doen, maar het komt neer op dat ik een analyse ga uitvoeren waarbij gekeken wordt in welke mate mensen die een beweging van model nadoen deze bewegingen coördineren met het model. (Ik heb de artikelen nog niet gelezen, dus kan best zijn dat dit lang niet klopt). Deze analyse is redelijk nieuw, dus is inhoudelijk interessant om me mee bezig te houden en daarnaast is het een vaardigheid waar ik later ook profijt van kan hebben. Stiekem maakt het me niet zoveel uit waar ik aan werk, want ik wil hier gewoon zoveel mogelijk leren en weet uit ervaring dat ik vrijwel alles interessant genoeg vind… Daarnaast is het, los van het onderwerp, gewoon stoer om in Amerika op de universiteit te werken/studeren!
Om het verhaal een beetje coherent te houden, ga ik eerst verder met mijn bezigheden van de afgelopen dagen op de uni. Mijn werk bestaat tot nog toe alleen uit het lezen van artikelen, maar ik ben wel elke dag naar de campus gegaan. Dat leek me namelijk de beste manier om mensen te leren kennen en lezen kan daar het zo goed als hier op mijn kamer.
De campus is redelijk verlaten, doordat het Amerikaanse collegejaar net is afgelopen en dat geldt ook voor de Psychologische faculteit. Ik heb dus nog lang niet iedereen ontmoet die hier normaal werkt, maar de mensen met wie ik tot nog toe gesproken heb, zijn erg aardig. Ik deel een cubicle met Luis, een vrij stevige en goedlachsen masterstudent die grote bekers koffie van de Bruegels Bagels drinkt omdat hij daar een jaarkaart van heeft, en Ashley, een kleine bruinharige promovendus die iets bitcherigs over zich heeft maar wel heel aardig is. Luis werkt met een experiment over sensory substitution (of je andere zintuigen kunt inzetten om het ene zintuig te vervangen; http://en.wikipedia.org/wiki/Sensory_substitution voor als je meer wil lezen) en Ashley is bezig om een experiment op te zetten waarmee ze de coördinatie tussen muzikanten tijdens improvisaties wil onderzoeken. Persoonlijk vind ik dit beide echt heel boeiende onderwerpen en daarnaast lijken Ashley en Luis me aardige mensen, dus ik denk dat ik wel goed zit op dit plekje op de campus, in deze cubicle.
Naast mijn cubicle-genoten heb ik ook wat anderen gesproken, waarvan sommigen al aanboden om me de stad te laten zien en iedereen herhaaldelijk benadrukte dat als ik met vragen of onduidelijkheden zat ik ze vooral moest benaderen. Ik geloof dat dit een soort typisch Amerikaanse attentheid is, waar ik in dit geval wel blij mee ben! Een ander voordeel van de attentheid is dat ik vrijdag direct door Mike Riley werd meegevraagd naar de vrijdagmiddagborrel ( Mike is afdelingsdirecteur en degene met wie ik afgelopen weken contact heb gehad). Ik denk dat iedereen me de komende weken welkom genoeg laat voelen en ik hoop dat ik er ook vrienden aan overhoud als ik terug ben!
Uiteraard ben ik ook bezig geweest met het verkennen van de stad en met wat rondhangen op mijn kamer. Over dat laatste valt niet veel meer te zeggen dan dat ik o.a. ‘the untold history of the United States’ heb gekeken, een soort documentaire over de geschiedenis van The States, met ook aandacht voor de dingen die in de (Amerikaanse) geschiedenisboeken niet verteld wordt. Het is in elk geval een aanrader om te kijken!
Over het verkennen van de stad valt daarentegen veel meer te zeggen. Doordat een stad helemaal nieuw is en je nergens bekend mee bent, kun je eindeloos rondkijken, je verbazen en valt er ontzettend veel te ontdekken en te beleven. Het is een beetje of je door een museum of pretpark loopt, waarbij er nergens bordjes met uitleg hangen… Doordat alles nieuw is, vallen ook allerlei kleine dingen me op, zoals versierinkjes aan een gevel of andere details (ik zal er tussendoor een paar noemen), die je anders niet opvallen, doordat ze opgaan in het ‘gewone’ geheel. Daarnaast krijg je een lekker leeg hoofd van gewoon rondwandelen zonder doel, terwijl je de richting laat bepalen door welke kant van de straat er het leukst uit ziet.
Voordat ik verder verdwaal in filosofische bespiegelingen over rondwandelen, ga ik verder met wat ik gezien heb:
Woensdagavond ben ik gaan wandelen richting Ludlow Avenue, een sfeerval restaurant-wijkje een stuk uit het centrum, maar op loopafstand van mijn kamer. Daar heb ik wat geslenterd en ben toen verder Ludlow op gelopen. Wat een enorme huizen staan daar! Ik heb een heel eind doorgelopen, omdat het zo leuk was om alle huizen te zien. Elk huis had ook nog een enorme tuin, die dan vooral uit een grasveld bestond die zeer goed onderhouden was. Bijna alle huizen hadden ook zakken met ‘Lawn-waste’ voor de deur staan, die gevuld waren met gemaaid gras. Zo’n grote tuin vond ik echt iets voor jou, mam! Dat wil zeggen, de grootte van de tuin. Het grasgedeelte zou niks zijn. Veel te veel werk om bij te houden en veel te saai. In Nederland heeft sowieso bijna niemand zo’n grote tuin en de mensen die het hebben, houden hun gras niet in zulke perfecte staat. (in de bijlage wat foto’s van de huizen)
Donderdag was ik eerst van plan om de bus te nemen naar het centrum, of ‘downtown’, zoals ze hier zeggen. Ik had gehoord dat bus 17 en 19 regelmatig die kant op reden. Toen ik echter bij de bushalte stond, verscheen er geen bus en ben ik maar naar de volgende halte gaan lopen. Uiteindelijk eindigde dit erin dat ik alleen maar zelf heb gelopen, waarbij ik uiteindelijk ook in een redelijk schimmige buurt terechtkwam. Veel groepjes mannen die een beetje op straathoeken rondhangen en iedereen die langsloopt een beetje argwanend aankijken en (afro-)amerikanen die met het autoraam open, de speakers op 100% en de bas op 200% gangsterrap de buurt in slingeren. Ik moet wel toegeven dat dat de enige muziek is die op die manier nog redelijk klinkt. Er reed ook een hummer langs met slechte popmuziek en dat past al helemáál niet! Uiteindelijk ben ik maar omgekeerd, omdat ik geen idee had waar ik heen aan het lopen was. De groepjes mensen op straat bleken ook gewoon iets te zijn dat je hier vaker ziet dan in Nederland en waar je verder niet bang voor hoeft te zijn (denk ik!).
Vrijdag wilde de bus een tweede kans geven, hoewel ik al had gehoord dat het openbaar vervoer hier waardeloos is georganiseerd. Deze poging zou echter ook geen succes worden. De bus kwam netjes langs, ik heb braaf mijn ticket betaald (2$) en de rit ging soepel. Helaas was ik in zoverre onbekend met de stad dat ik pas door had dat de bus alweer op de terugweg was toen teruglopen alweer te ver zou zijn. Ik heb dus per ongeluk een retour-trip gemaakt… Daarna ben ik maar een paar haltes eerder uitgestapt, zodat ik een lekkere, vette, amerikaanse hamburger kon halen voor het avondeten. Zo had ik toch nog een Amerikaanse avond!
Vandaag (zaterdag) ben ik dan eindelijk naar het centrum gegaan, dit keer op de fiets. Op de heenweg ging dat redelijk snel. Op de terugweg ontdekte ik echter dat ik op de heenweg wel erg veel bergafwaarts was gegaan… Het centrum zelf was geweldig om doorheen te lopen. Zodra ik aankwam ben ik naar de ‘tourist office’ gegaan, waar twee dames het heel leuk vonden dat ik uit Nederland kwam en ze vervolgens hun uiterste best deden om me zo goed mogelijk te helpen en dingen te bedenken die leuk zijn om in Cincinnati te doen. Met een tas vol met kaarten en folders ben ik vervolgens op weg gegaan naar de Carew Tower, het hoogste gebouw in Cincinnati. Voordat ik daar langsging heb ik echter eerst een kaart van Cincinnati gekocht bij een boekhandel (VVV had die niet) en heb ik een heuse Starbucks koffie gekocht. Het eerste is gewoon erg handig als ik hier wil rondrijden en de Starbucks moet je natuurlijk wel geprobeerd hebben als je in Amerika bent. Hoewel de koffie me weinig kan schelen, vond ik het heel ‘cool’ om een ‘grande caffe americano’ te bestellen(Amerikaans uitgesproken: ‘grendee keffee amehrukahno’).(foto).
Gewapend met mijn beker koffie ging ik de toren in. Na 45 verdiepingen met de lift, 4 verdiepingen met de trap en 2$ entree, had ik een prachtig uitzicht over de stad. (meerdere foto’s). Het is heerlijk om zo over alles uit te kijken, zeker als de zon ook nog schijnt. Bovenop de toren kun je goed zien dat Amerikaanse steden allemaal redelijk jong zijn en ik overzichtelijk blokken zijn aangelegd. Hoewel dat voor de doorstroom en het overzicht wel makkelijk is, heeft het ook iets vreemds of onnatuurlijks. Tel daarbij op dat uit het centrum de huizen ineens allemaal grote mansions zijn met enorme tuinen en het is alsof je een soort centrum van Rotterdam hebt met een ring van Uddel eromheen geplakt! Ik heb bijna een uur van het uitzicht genomen en boven op de toren een stukje geschreven in het reisdagboekje dat ik van Vera had gekregen. Ik denk dat ik dat boekje voortaan steeds mee op pad neem, dan kan ik op de mooiste plekken er iets in schrijven. Dan heb je tenslotte de meeste inspiratie!
Na de toren ben ik de Ohio River overgestoken over de hangbrug die ze hier hebben. Hoewel dit ook mooie uitzichten gaf, was het leukste hiervan dat ik langs het stadion liep van de Cincinnati Reds, de honkbalploeg van Cincinnati. Honkbal leeft hier nog 5x zo erg als voetbal in Nederland. Er liepen dan ook honderden mensen met outfits van de Reds door de straten naar het stadion, al ruim voor de wedstrijd begon. Ik heb besloten dat ik hier absoluut niet weg kan, voordat ik ook een wedstrijd heb gezien in het stadion. De sport zelf is niet spectaculair, maar het schijnt een geweldige belevenis te zijn.
Na me te hebben vergaapt aan het stadion en allles daaromheen, ben ik teruggelopen naar het plein waar mijn fiets stond en waar toevallig een wijnproeverij was, onder muzikale begeleiding van een brassband. Hoewel ik natuurlijk helemaal niet van drank houd, heb ik toch maar twee wijntje geproefd daar. (ook wat foto’s van band en plein) en ben daarna teruggefietst.
Ik geloof dat jullie zo volledig op de hoogte zijn van wat ik hier meemaak en dat ook de meeste bespiegelingen al aan bod zijn gekomen. Daarnaast ben ik nu toch al wel lang bezig met schrijven en wil ik mijn bed in, zodat ik morgen op tijd op kan om te skypen met Vera (en Lia) en misschien nog een mailtje kan schrijven naar oma Alie en oma Gerrie (dat zijn tenslotte ook moeders!), dus ik doe mijn overige bespiegelingen kort en puntsgewijs,
Taal: Gaat al beter! Een simpel gesprek zoals bij de tourist office kost me bijna geen moeite meer. Alleen als ik vastloop, doordat ik een woord echt niet weet, is het soms moeilijk.s
Fietsen: Waardeloos hier! Er zijn bijna geen fietspaden, hoewel dat de laatste tijd al beter schijnt te zijn dan het was.
Zwervers: Zijn er hier veel. Vragen om een paar dollar of paar cent, maar als je ze afwijst, stoppen ze ook direct. Vooral de wedstrijd van de Reds trok ook veel zwervers die langs de route gingen staan. Daar valt natuurlijk het meest te verdienen.
Fastfood: Hoewel er enorm veel fastfood-ketens zijn hier, zijn ze van veel betere kwaliteit dan in Nederland. Je kan hier echt lekkere maaltijden afhalen en van die slappe burgerzaken zoals de Mc Donalds zie je eingelijk bijna niet.
Stereotyp Amerikaanse dingen: Daar kan ik echt van geneten en me over verbazen. Hoewel het niet heel gezond is, schep ik veel genoegen in het halen van een vette hamburger, het halen van Starbucks koffie of het proberen van een bagel.
Tijdsverschil: blijft raar dat jullie gaan avondeten als ik net lunch en dat jullie gaan slapen als ik nog moet koken (of kopen).
Supermarkt: Snap ik nog steeds niks van. Sommige dingen hebben ze achterlijk veel en sommige dingen kan ik niet vinden. In de bijlage staan foto’s van een schap sinaasappelsap en een schap cheddarkaas….
Okee, dat was het dan. Fijne moederdag en veel liefs van je zoon!
Simon
Dag lieve moelie,
Omdat het moederdag is, is deze update uit Amerika speciaal aan jou opgedragen. Ik wilde eerst zeggen dat hij speciaal voor jou geschreven is, maar dat zou eigenlijk betekenen dat anderen hem niet mogen lezen en dat is ook weer niet de bedoeling. Ik denk dat hans daar maar ongelukkig van zou worden… ;) Ik heb ook foto’s bijgevoegd, maar verder niet genummerd ofzo. Jullie moeten zelf dus uitzoeken welke foto’s bij welk stuk verhaal horen (hoewel ze als t goed is op volgorde staan).
Ik ga ervan uit dat bij een update jullie vooral willen lezen over wat ik heb gedaan/meegemaakt of wat ik verder in godsnaam allemaal uitspook daar in het wilde westen (het echte wilde westen, niet ‘het westen’ zoals ze in Grunn bedoelen). Zelf vind ik het echter ook leuk om te vertellen over de rare dingen die Amerikanen hier doen en de dingen die me opvallen aan Amerika. Dat is tenslotte waar ik me momenteel het meest over verbaas en wat ik graag met jullie zou delen/beleven als jullie hier waren. Deze update probeer ik daarom te structureren (proberen, want het is natuurlijk niet mijn sterkste kant…) in een stuk met een soort verslag van mijn bezigheden en een stuk met wat bespiegelingen op het Amerikaanse leven. Ongetwijfeld zullen stukken wat door elkaar lopen, aangezien bespiegelingen ook mijn bezigheden kunnen zijn en mijn bezigheden andersom ook bespiegeld kunnen worden. Mochten jullie commentaar hebben op mijn schrijfstijl, dan hoor ik het graag! Als ik toch stukjes aan het schrijven ben, kan ik best direct mijn schrijfstijl bijschaven!
Mijn vorige update was ik geëindigd met de mededeling dat ik de sleutels van het lab had gekregen en dat we vrijdag hopelijk zouden uitzoeken waar ik aan ga werken. Inmiddels hebben we dat ongeveer uitgezocht en heb ik ook een ID kaart voor de uni gekregen(foto). Nu ben ik officieel een ‘visiting student’, yeah! Nu maar hopen dat het ook binnen afzienbare tijd lukt om een account te krijgen waarmee ik zelf op het universiteitsnetwerk kan inloggen . Gisteren kreeg ik uiteindelijk het gastnetwerk wel aan de praat, maar voor langere termijn is dat geen ideale situatie.
Maar goed, terug naar wat ik op de universiteit ga doen: Ik ga werken aan een data-analyse, namelijk aan een cross-wavelet analyse van een reeds verzamelde dataset. Duidelijk toch?... Ik heb wat artikelen gekregen om me in te lezen en als ik die uit heb kan ik waarschijnlijk beter uitleggen wat ik ga doen, maar het komt neer op dat ik een analyse ga uitvoeren waarbij gekeken wordt in welke mate mensen die een beweging van model nadoen deze bewegingen coördineren met het model. (Ik heb de artikelen nog niet gelezen, dus kan best zijn dat dit lang niet klopt). Deze analyse is redelijk nieuw, dus is inhoudelijk interessant om me mee bezig te houden en daarnaast is het een vaardigheid waar ik later ook profijt van kan hebben. Stiekem maakt het me niet zoveel uit waar ik aan werk, want ik wil hier gewoon zoveel mogelijk leren en weet uit ervaring dat ik vrijwel alles interessant genoeg vind… Daarnaast is het, los van het onderwerp, gewoon stoer om in Amerika op de universiteit te werken/studeren!
Om het verhaal een beetje coherent te houden, ga ik eerst verder met mijn bezigheden van de afgelopen dagen op de uni. Mijn werk bestaat tot nog toe alleen uit het lezen van artikelen, maar ik ben wel elke dag naar de campus gegaan. Dat leek me namelijk de beste manier om mensen te leren kennen en lezen kan daar het zo goed als hier op mijn kamer.
De campus is redelijk verlaten, doordat het Amerikaanse collegejaar net is afgelopen en dat geldt ook voor de Psychologische faculteit. Ik heb dus nog lang niet iedereen ontmoet die hier normaal werkt, maar de mensen met wie ik tot nog toe gesproken heb, zijn erg aardig. Ik deel een cubicle met Luis, een vrij stevige en goedlachsen masterstudent die grote bekers koffie van de Bruegels Bagels drinkt omdat hij daar een jaarkaart van heeft, en Ashley, een kleine bruinharige promovendus die iets bitcherigs over zich heeft maar wel heel aardig is. Luis werkt met een experiment over sensory substitution (of je andere zintuigen kunt inzetten om het ene zintuig te vervangen; http://en.wikipedia.org/wiki/Sensory_substitution voor als je meer wil lezen) en Ashley is bezig om een experiment op te zetten waarmee ze de coördinatie tussen muzikanten tijdens improvisaties wil onderzoeken. Persoonlijk vind ik dit beide echt heel boeiende onderwerpen en daarnaast lijken Ashley en Luis me aardige mensen, dus ik denk dat ik wel goed zit op dit plekje op de campus, in deze cubicle.
Naast mijn cubicle-genoten heb ik ook wat anderen gesproken, waarvan sommigen al aanboden om me de stad te laten zien en iedereen herhaaldelijk benadrukte dat als ik met vragen of onduidelijkheden zat ik ze vooral moest benaderen. Ik geloof dat dit een soort typisch Amerikaanse attentheid is, waar ik in dit geval wel blij mee ben! Een ander voordeel van de attentheid is dat ik vrijdag direct door Mike Riley werd meegevraagd naar de vrijdagmiddagborrel ( Mike is afdelingsdirecteur en degene met wie ik afgelopen weken contact heb gehad). Ik denk dat iedereen me de komende weken welkom genoeg laat voelen en ik hoop dat ik er ook vrienden aan overhoud als ik terug ben!
Uiteraard ben ik ook bezig geweest met het verkennen van de stad en met wat rondhangen op mijn kamer. Over dat laatste valt niet veel meer te zeggen dan dat ik o.a. ‘the untold history of the United States’ heb gekeken, een soort documentaire over de geschiedenis van The States, met ook aandacht voor de dingen die in de (Amerikaanse) geschiedenisboeken niet verteld wordt. Het is in elk geval een aanrader om te kijken!
Over het verkennen van de stad valt daarentegen veel meer te zeggen. Doordat een stad helemaal nieuw is en je nergens bekend mee bent, kun je eindeloos rondkijken, je verbazen en valt er ontzettend veel te ontdekken en te beleven. Het is een beetje of je door een museum of pretpark loopt, waarbij er nergens bordjes met uitleg hangen… Doordat alles nieuw is, vallen ook allerlei kleine dingen me op, zoals versierinkjes aan een gevel of andere details (ik zal er tussendoor een paar noemen), die je anders niet opvallen, doordat ze opgaan in het ‘gewone’ geheel. Daarnaast krijg je een lekker leeg hoofd van gewoon rondwandelen zonder doel, terwijl je de richting laat bepalen door welke kant van de straat er het leukst uit ziet.
Voordat ik verder verdwaal in filosofische bespiegelingen over rondwandelen, ga ik verder met wat ik gezien heb:
Woensdagavond ben ik gaan wandelen richting Ludlow Avenue, een sfeerval restaurant-wijkje een stuk uit het centrum, maar op loopafstand van mijn kamer. Daar heb ik wat geslenterd en ben toen verder Ludlow op gelopen. Wat een enorme huizen staan daar! Ik heb een heel eind doorgelopen, omdat het zo leuk was om alle huizen te zien. Elk huis had ook nog een enorme tuin, die dan vooral uit een grasveld bestond die zeer goed onderhouden was. Bijna alle huizen hadden ook zakken met ‘Lawn-waste’ voor de deur staan, die gevuld waren met gemaaid gras. Zo’n grote tuin vond ik echt iets voor jou, mam! Dat wil zeggen, de grootte van de tuin. Het grasgedeelte zou niks zijn. Veel te veel werk om bij te houden en veel te saai. In Nederland heeft sowieso bijna niemand zo’n grote tuin en de mensen die het hebben, houden hun gras niet in zulke perfecte staat. (in de bijlage wat foto’s van de huizen)
Donderdag was ik eerst van plan om de bus te nemen naar het centrum, of ‘downtown’, zoals ze hier zeggen. Ik had gehoord dat bus 17 en 19 regelmatig die kant op reden. Toen ik echter bij de bushalte stond, verscheen er geen bus en ben ik maar naar de volgende halte gaan lopen. Uiteindelijk eindigde dit erin dat ik alleen maar zelf heb gelopen, waarbij ik uiteindelijk ook in een redelijk schimmige buurt terechtkwam. Veel groepjes mannen die een beetje op straathoeken rondhangen en iedereen die langsloopt een beetje argwanend aankijken en (afro-)amerikanen die met het autoraam open, de speakers op 100% en de bas op 200% gangsterrap de buurt in slingeren. Ik moet wel toegeven dat dat de enige muziek is die op die manier nog redelijk klinkt. Er reed ook een hummer langs met slechte popmuziek en dat past al helemáál niet! Uiteindelijk ben ik maar omgekeerd, omdat ik geen idee had waar ik heen aan het lopen was. De groepjes mensen op straat bleken ook gewoon iets te zijn dat je hier vaker ziet dan in Nederland en waar je verder niet bang voor hoeft te zijn (denk ik!).
Vrijdag wilde de bus een tweede kans geven, hoewel ik al had gehoord dat het openbaar vervoer hier waardeloos is georganiseerd. Deze poging zou echter ook geen succes worden. De bus kwam netjes langs, ik heb braaf mijn ticket betaald (2$) en de rit ging soepel. Helaas was ik in zoverre onbekend met de stad dat ik pas door had dat de bus alweer op de terugweg was toen teruglopen alweer te ver zou zijn. Ik heb dus per ongeluk een retour-trip gemaakt… Daarna ben ik maar een paar haltes eerder uitgestapt, zodat ik een lekkere, vette, amerikaanse hamburger kon halen voor het avondeten. Zo had ik toch nog een Amerikaanse avond!
Vandaag (zaterdag) ben ik dan eindelijk naar het centrum gegaan, dit keer op de fiets. Op de heenweg ging dat redelijk snel. Op de terugweg ontdekte ik echter dat ik op de heenweg wel erg veel bergafwaarts was gegaan… Het centrum zelf was geweldig om doorheen te lopen. Zodra ik aankwam ben ik naar de ‘tourist office’ gegaan, waar twee dames het heel leuk vonden dat ik uit Nederland kwam en ze vervolgens hun uiterste best deden om me zo goed mogelijk te helpen en dingen te bedenken die leuk zijn om in Cincinnati te doen. Met een tas vol met kaarten en folders ben ik vervolgens op weg gegaan naar de Carew Tower, het hoogste gebouw in Cincinnati. Voordat ik daar langsging heb ik echter eerst een kaart van Cincinnati gekocht bij een boekhandel (VVV had die niet) en heb ik een heuse Starbucks koffie gekocht. Het eerste is gewoon erg handig als ik hier wil rondrijden en de Starbucks moet je natuurlijk wel geprobeerd hebben als je in Amerika bent. Hoewel de koffie me weinig kan schelen, vond ik het heel ‘cool’ om een ‘grande caffe americano’ te bestellen(Amerikaans uitgesproken: ‘grendee keffee amehrukahno’).(foto).
Gewapend met mijn beker koffie ging ik de toren in. Na 45 verdiepingen met de lift, 4 verdiepingen met de trap en 2$ entree, had ik een prachtig uitzicht over de stad. (meerdere foto’s). Het is heerlijk om zo over alles uit te kijken, zeker als de zon ook nog schijnt. Bovenop de toren kun je goed zien dat Amerikaanse steden allemaal redelijk jong zijn en ik overzichtelijk blokken zijn aangelegd. Hoewel dat voor de doorstroom en het overzicht wel makkelijk is, heeft het ook iets vreemds of onnatuurlijks. Tel daarbij op dat uit het centrum de huizen ineens allemaal grote mansions zijn met enorme tuinen en het is alsof je een soort centrum van Rotterdam hebt met een ring van Uddel eromheen geplakt! Ik heb bijna een uur van het uitzicht genomen en boven op de toren een stukje geschreven in het reisdagboekje dat ik van Vera had gekregen. Ik denk dat ik dat boekje voortaan steeds mee op pad neem, dan kan ik op de mooiste plekken er iets in schrijven. Dan heb je tenslotte de meeste inspiratie!
Na de toren ben ik de Ohio River overgestoken over de hangbrug die ze hier hebben. Hoewel dit ook mooie uitzichten gaf, was het leukste hiervan dat ik langs het stadion liep van de Cincinnati Reds, de honkbalploeg van Cincinnati. Honkbal leeft hier nog 5x zo erg als voetbal in Nederland. Er liepen dan ook honderden mensen met outfits van de Reds door de straten naar het stadion, al ruim voor de wedstrijd begon. Ik heb besloten dat ik hier absoluut niet weg kan, voordat ik ook een wedstrijd heb gezien in het stadion. De sport zelf is niet spectaculair, maar het schijnt een geweldige belevenis te zijn.
Na me te hebben vergaapt aan het stadion en allles daaromheen, ben ik teruggelopen naar het plein waar mijn fiets stond en waar toevallig een wijnproeverij was, onder muzikale begeleiding van een brassband. Hoewel ik natuurlijk helemaal niet van drank houd, heb ik toch maar twee wijntje geproefd daar. (ook wat foto’s van band en plein) en ben daarna teruggefietst.
Ik geloof dat jullie zo volledig op de hoogte zijn van wat ik hier meemaak en dat ook de meeste bespiegelingen al aan bod zijn gekomen. Daarnaast ben ik nu toch al wel lang bezig met schrijven en wil ik mijn bed in, zodat ik morgen op tijd op kan om te skypen met Vera (en Lia) en misschien nog een mailtje kan schrijven naar oma Alie en oma Gerrie (dat zijn tenslotte ook moeders!), dus ik doe mijn overige bespiegelingen kort en puntsgewijs,
Taal: Gaat al beter! Een simpel gesprek zoals bij de tourist office kost me bijna geen moeite meer. Alleen als ik vastloop, doordat ik een woord echt niet weet, is het soms moeilijk.s
Fietsen: Waardeloos hier! Er zijn bijna geen fietspaden, hoewel dat de laatste tijd al beter schijnt te zijn dan het was.
Zwervers: Zijn er hier veel. Vragen om een paar dollar of paar cent, maar als je ze afwijst, stoppen ze ook direct. Vooral de wedstrijd van de Reds trok ook veel zwervers die langs de route gingen staan. Daar valt natuurlijk het meest te verdienen.
Fastfood: Hoewel er enorm veel fastfood-ketens zijn hier, zijn ze van veel betere kwaliteit dan in Nederland. Je kan hier echt lekkere maaltijden afhalen en van die slappe burgerzaken zoals de Mc Donalds zie je eingelijk bijna niet.
Stereotyp Amerikaanse dingen: Daar kan ik echt van geneten en me over verbazen. Hoewel het niet heel gezond is, schep ik veel genoegen in het halen van een vette hamburger, het halen van Starbucks koffie of het proberen van een bagel.
Tijdsverschil: blijft raar dat jullie gaan avondeten als ik net lunch en dat jullie gaan slapen als ik nog moet koken (of kopen).
Supermarkt: Snap ik nog steeds niks van. Sommige dingen hebben ze achterlijk veel en sommige dingen kan ik niet vinden. In de bijlage staan foto’s van een schap sinaasappelsap en een schap cheddarkaas….
Okee, dat was het dan. Fijne moederdag en veel liefs van je zoon!
Simon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
